Huilen, huilen en nog eens huilen

Lieve allemaal,

Daar ben ik weer, de “echte” blogster weer terug van weg geweest. Ik moet toegeven mijn vervangster heeft haar taak zeer serieus genomen en dat doe mij dan als ervaren blogster weer goed! Helaas is het ook het laatste blog van mij, want mijn grote avontuur op Curacao is alweer afgelopen. En geloof me, ondanks dat ik jullie in Nederland allemaal heel erg mis, wil ik dit mooie eiland nog helemaal NIET verlaten! Kunnen jullie niet gewoon allemaal deze kant op komen? Ja, er zijn al wat traantjes gelaten over het aankomende afscheid! Voordat we het daarover gaan hebben natuurlijk eerst een kijkje in de laatste week van mijn leventje hier op Curacao...

Helaas bleek dat deze welverdiende vakantie toch nog wat gevuld werd met projectvergaderingen en portfolio-stress! Op maandagochtend zijn wij voor het allerallerallerlaatst als groep bijeengekomen om de feedback van onze begeleider te verwerken en een punt te zetten achter ons projectverslag. De opluchting binnen de groep was nog nooit zo groot en nog nooit van zo’n korte duur. Want helaas moest er ook nog een portfolio gemaakt worden vol met reflecties, POP’s, PAP’s en andere hele leerzame verslagen. Het was een ware strijd maar op dinsdag heb ik deze eindelijk kunnen overwinnen en definitief een punt achter de minor kunnen zetten. Ooo wacht, aankomende vrijdag moeten wij nog een presentatie geven. Ja het leven van een student is hard, KEIHARD!

De week was ook gevuld met nog heel wat coole uitstapjes en dat begon op dinsdag. Op dinsdag heb ik echt iets heel vets gedaan wat een superbijzondere ervaring was. Op dinsdag heb ik ze dan eindelijk ontmoet, mijn nieuwe beste vrienden; de DOLFIJNEN! Samen met Joanne liep ik  om half twaalf met flippers en zenuwachtige gezichtjes naar het water waar onze vrienden Gigi en Kayana al op ons lagen te wachten. Al snel sprong ik erin want ik kon niet meer wachten. Het was heel weird om gewoon samen met zo’n groot en awesome dier naast je te zwemmen terwijl je ze gewoon aan kan raken. Hun huid voelt heel glad en ze zwemmen aardig hard. Na het zwemmen nog wat leuke spelletjes gedaan en een dikke pakkerd van Gigi gehad. De laatste vijf minuutjes mochten we onze snorkel opzetten en samen met de dolfijnen onder water duiken. Zo gaaf! Dit was echt een ervaring om nooit te vergeten!

Woensdag ben ik gezellig met de oude van dagen op stap geweest. In alle vroegte moesten wij op om om half acht in het Christoffelpark klaar te staan voor onze jeepsafari! Ondanks dat vroeg opstaan niet mijn sterktste punt is en ik echt even op gang moest komen heb ik erg genoten. Het Christoffelpark is best ruig terrein met heel veel heuvels. Dat maakt het ritje in de jeep vele malen leuker! Ook de natuur, de dieren en de interessante verhalen van de gids zorgde voor een geslaagde ochtend waarna we heerlijk zijn gaan afkoelen bij het mooie strand van Porto Mari.
Ook donderdag nog lekker cultureel bezig geweest, namelijk de befaamde Plasa Bieu. Met zijn vele lekkere gerechten een waar walhalla voor de toerist. Behalve voor ons Pap natuurlijk die zich afvroeg waar de gehaktballen bleven. Moekie en ik hebben daarentegen genoten van onze vis en kip onder het genot van een awa di lamunchi!

Vrijdag moesten wij ook alweer zo onmenselijk vroeg op! Tja, je moet er wat voor over hebben om het mooie Curacao te zien. En deze keer niet met de jeep, maar met de boot. De mermaid om precies te zijn. Met deze boot gingen wij op bezoek bij het kleine broertje van Curacao, Klein Curacao. Dit is een eilandje wat zo’n 2 uur varen vanaf Curacao ligt en dat alleen bewoond wordt door een leegstaande vuurtoren en wat strandhutjes. Na de lange boottocht, waar we toch aardig wat mensen wit hebben zien wegtrekken, meteen vanaf de boot het water in geplonst en naar het eiland toegezwommen. Hier wachtte een heerlijk ontbijtje ons op waarna wij van de blauwe zee, het witte strand en de felle zon konden genieten. Ook de lunch was goed verzorgd middels een BBQ waar je u tegen zegt. Wat een relaxed dagje was dat vol zwemmen, eten, snorkelen, eten, zonnen en natuurlijk eten. Rond 4 uur vertrokken wij weer richting het vaste land waar wij alweer snel indutten van  deze inspannende dag!

En ja, dan is daar dat laatste weekend. Het weekend wat je zo vol propt omdat je alles nog een keer wilt doen; lunchen, studie geven, BBQ-borrel in de Kooi, laatste vergadering en dan het afscheidsdinertje van je vrienden. Op zondagavond werden Ricardo en ik door mijn ouders gedropt bij Alice met de boodschap dat zij eerst nog een drankje ergens anders zouden doen waarna ze snel terug zouden komen om te gaan eten. Ok, prima! Bij Alice binnengekomen was er geen eten te bekennen en werden wij opeens bijna de auto ingeduwd omdat we haar broertje Anthony ergens op moesten halen. Ok, ook prima! Aangekomen bij een huis, vertelde Alice dat ze nog wat bij deze zuster moesten ophalen en dat wij ook maar even mee moesten komen om haar te groeten. Ok, prima (begin nu toch een beetje licht te twijfelen wat er aan de hand is..) We moesten ook maar even binnenkomen want dat was wel gezellig. We hebben nog geen twee stappen gezet en overal springen mensen vandaan die heel hard SUPRISE gillen, blazen op toeters en ballonen in het rond gooien! Hadden al die hele lieve mensen een suprise-party voor ons georganiseerd! Ik was zo verrast, dat ik een tijdje niets meer uit kon brengen! Het was ook zo lief, dat ik er nog steeds geen woorden voor heb. We hebben deze hele avond gegeten, gedanst en vooral heel veel gelachen! Het was een avond om nooit te vergeten en de perfecte afsluiting voor dit o zo mooie avontuur!

En dan komt die laatste volle “echte” dag aan en dat doet toch wel een heel klein beetje (ok, gewoon heeeeel veeel) pijn. Vandaag afscheid genomen van Willemstad, de pontjesbrug, de Mangusa Hypermarket, het strand, de helderblauwe zee, de prachtige vissen, de hele fijne zon en het geweldige eten. Je kan je voorstellen dat ik na zoveel afscheidjes helemaal uitgeput ben. Toch wilde ik nog snel mijn laatste ervaringen met jullie delen voordat ik straks weer in real life voor jullie neus sta!

Ik ga het eiland en de lieve mensen erop heel erg missen, maar het is nu echt tijd om naar huis te gaan en jullie allemaal weer te verblijden met mijn gezelschap. Het kan zijn dat ik heel irritant en vervelend zal zijn in de hoop dat iemand een ticket voor mij koopt om me terug te sturen! So be prepared!

Ik wil jullie allemaal bedanke voor jullie lieve reacties! Die hebben mij, zeker als ik Nederland en zijn lieve mensen even miste, goed gedaan! Ik kan niet wachten om iedereen te knuffelen en mijn mooie en leuke verhalen te vertellen ondersteunt door ongeveer een triljoen foto’s!
Dus neem straks snel een kopje koffie of red bulletje want ik kom er aan!

Tot snel!

Heeeeeeeeel veeeeeeeel liefs van jullie nu toch wel bruine vriendin!